Noc spędziłam jak ludzie pierwotni -  aktywnie. Na rozmowach z córką, którą dręczyło czterdzieści i pół. Byłam kołyską, pozytywką, leżaczkiem - bujaczkiem. Matka interaktywna. Niestety, nie udało mi się w stu procentach ukoić Alicji. Dzieci chorują  - to normalne. Mimo tej "oczywistości" miałam poczucie porażki i zaczęłam... obwiniać siebie.

 A bo okno, a bo sweter a może kurtka nie taka, a w autobusie kichali, prychali a ja z wózkiem. No jak to tak, deszcz a ja z dzieckiem śmigam?!

Sama na siebie wywarłam jakąś dziwną presję, teraz wiem, że nie potrzebnie zupełnie. Ale czy to nie jest związane z presją otoczenia? Z mitem Matki - Heroski, która musi dawać radę zawsze, wszędzie i ze wszystkim?

Nie dałam sobie rady. Odwołałam klientki, które były oburzone i zirytowane tym faktem. Chciałam być z dzieckiem, przytulać. Zagrzebać się pod kołdrą, wyspać. Napić kawy. 
Nie spinać.  
Nie udawać, że mogę wszystko pogodzić.